57. Benî Nadir
Yahudi kabilelerinden Beni Nadir, uzun süreden beri Beni Amir'in müttefiki idi. Bu nedenle Peygamber (s.a.v.) onlardan kan diyetini ödemede kendisine yardım etmelerini istemeye karar verdi. Ebu Bekir, Ömer ve diğer ileri gelen arkadaşlarıyla onlara gitti ve meseleyi açıkladı. Yahudiler onun isteğini yerine getireceklerini söylediler ve ondan yemek hazırlanıncaya kadar kalmasını rica ettiler. Peygamber (s.a.v.) onların ricalarını kabul etti. O sırada, içlerinden görünüşte misafir için verilecek yemek hakkında emirler vermek üzere liderleri Huyay'm da bulunduğu bir grup onlardan ayrıldı. Onlar kalenin önünde oturmuş beklerken diğerlerinin' göremeyeceği şekilde Cebrail geldi ve hemen Peygamber'e Medine'ye dönmesi gerektiğini haber verdi. Bunun üzerine Peygamber (s.a.v.) ayağa kalktı ve bir tek kelime bile söylemeden topluluğu terketti. Herkes onun kısa bir süre sonra geri döneceğini zannediyordu. Geri dönmeyince Ebu Bekir diğer arkadaşlarına onun arkasından gitmeyi önerdi. Hep birlikte yahudilerden ayrılıp. Peygamber (s.a.v.)'in evine gittiler. Peygamber (s.a.v.) onlara olanları • anlattı ve Muhammed îbn Mesleme (r.) 'yi Beni Nadir'e ne söyleyeceğini ^İdirerek gönderdi. Muham-med îbn Mesleme (r.) bütün hızıyla, kabilenin olduğu yere gitti. Onu gören bazı liderler karşıfemaya çıktılar. Onlara şöyle dedi: «Allah'ın Rasulü beni size gönderdi ve şunları söyledi: «Beni öldürmeyi amaçlayarak, aramızdaki
anlaşmayı bozdunuz». Peygamber (s.a.v.)'in ona anlattığı şekliyle onlara suikastın tüm ayrıntılarını anlattı ve mesajının püf noktasına gelerek şöyle bağladı: «Peygamber: 'Size ülkemi terketmenîz için on gün veriyorum. On günden sonra hâlâ burada olanlarınızın başı kesilecek' dedi». Onlar: «Ey Mesleme'nin oğlu, bir Evs'linin bize böyle bir haber getirebileceğini ummazdık» dediler. îbn Mesleme: «Gönüller değişti» cevabını verdi.
Çoğu hemen ayrılmak için hazırlıklara başlamışlardı. Fakat îbn Ubey onları kalmaya teşvik eden ve yardım edeceğini bildiren bir haber gönderdi. Puyay da komşuları Beni Kurayza ve Bedevi müttefiklerinin böyle bir durumda kendilerini yalnız bırakmayacaklarını söyleyerek yahu-dileri kalmaya ikna etti. Tüm bu müttefiklere yardım haberi gönderdi. Peygamber Cs.a.vJ'e de kardeşini haberci gönderdi: «Biz evlerimizi ve mallarımızı bırakıp gitmeyeceğiz. O halde ne yapacaksan yap» dedi. Peygamber Cs.a.v.) «Allahu Ekber» (Allah Büyüktür) dedi ve bu tekbir tüm arkadaşlarının ağzmda tekrarlandı. Arkadaşlarına: «Yahudiler savaş ilân ediyor» dedi. Bir ordu hazırlayarak şehrin güneyindeki Nadir yerleşim bölgesine doğru ilerlediler. Sancağı Ali taşıyordu, ikindi namazım, korunma bölgelerinin dışında olduğu için yahudiler tarafından terk edilen geniş bir bahçede kıldılar. Namazdan sonra Peygamber (s.a.v.) askerlerini kalelere doğru ilerletti.
Surlar okçular ve sapancılar tarafından korunuyordu. Bu askerlerin yanında okları bittiğinde ve sur duvarları saldırıya uğradığında kullanılmak üzere taşlar da vardı. İki ordu da hava kararıncaya kadar karşılıklı ok atışları yaptılar. Yahudiler karşısmdakilerin saldırı hızı karşısında şaşkınlığa dönmüşlerdi. Fakat ertesi gün nasıl olsa Beni Kurayza'nın ve îbn Ubey'in yardımları ulaşır diye düşünüyorlardı. Birkaç gün sonra da müttefiklerin Gatafan kabilesi imdada yetişirdi. O sırada müslümanlarm ordusu, Medine'den çeşitli sebepler yüzünden Peygamber ile birlik-Le yola çıkamayan müslümanlarm da orduya katılmasıyla gittikçe büyüyordu. Yatsı namazı vaktine kadar ordu, duşmanı her taraftan sarabilecek derecede çoğalmıştı. Peygamber (s.a.v.) onlarla birlikte namaz kıldı ve Ali'yi ordunun başında bırakarak on kişi ile birlikte Medine'ye döndü. Ordu sabah namazına kadar Allah'ı yücelten şiirler okudu. Peygamber (s.a.vJ sabah namazında onlara katıldı.
Günler geçiyor ve Beni Nadir beklediği yardımlar İçin ümidini yitiriyordu. Beni Kurayza, Peygamber (sa.v.)'le yaptığı anlaşmayı bozmak istememiş, Beni Gatafan sessiz kalmış İbn Ubey de her zaman olduğu gibi bir şey yapamayacağını anlamıştı. Çok ümitli olan Beni Nadir'in ümitleri gittikçe kayboluyor ve aralarındaki anlaşmazlıklar artıyordu. Kabile uzun zamandan beri süren anlaşmazlıklar ve düşmanlıklarla parçalanmıştı. Şimdi ise dış dünyadan tamamen kopmuş bir vaziyette hiçbir yardım alamıyordu. On güne yakın bir süre sonra Peygamber'in sur duvarlarının yakınındaki bir iki hurma ağacını kesmesiyle bu ümitsizliği ve çaresizliği daha fazla hissetmeye başladılar. Peygamber (s.a.v.), bu toprakların kendinin olacağını bildiği için bu ağaçlan kurban olarak kestirmişti Ağaçların kesilmesi İlahi bir emirle (Haşr: 5), ona bildirilmişti. Bu emrin yerine getirilmesiyle düşmanın karşı koyma gücü tamamen yok oldu. Onlar için hurma ağaçlarının özel bir konumu vardı, çünkü bu ağaçlar geçim kaynaklarının büyük bir bölümünü oluşturuyordu. Şimdi topraklarından ayrılmaya zorlansalar bile o yerleri hâlâ kendilerinin olarak düşüneceklerdi. Çünkü gelecekte onu tekrar kazanma ümitleri vardı. Kureyş, vadiden İslam'ın izlerini silmek üzere söz vermişti. Fakat eğer hurma ağaçları kesilirse, onları yenilemek yıllar alırdı. Sadece bir kaç tanesini kesmişlerdi, fakat bu tahrip nereye kadar varacaktı? Huyay Peygamber (s.a.v.)'e topraklarını bırakıp gideceklerine dair haber gönderdi. Fakat Peygamber (s.a.v.) daha önce bütün mallarım götürebileceklerine dair verdiği sözde artık duramayacağını söyledi. «Topraklarınızı bırakın» dedi, «silahlarınız ve zırhlarınız dışında develerinizin taşıyabileceği miktarda mal götürebilirsiniz».
Huyay ilk önce bu teklifi reddetti, fakat kabiledeki diğer adamlar onu kabul etmeye zorladılar. îki hafta önce bıraktıkları hazırlıklara tekrar başladılar. Evlerinin kapılarına ve lentolanna varıncaya kadar bütün eşyalarını develere yüklediler. Hazırlandıklarında Suriye yolu üzerinden kuzeye doğru yola çıktılar. O zamana kadar bu ölçüde zengin ve büyük bir kervan daha görülmemişti. Medine'nin kalabalık çarşısından geçerken develer tek sıra halinde yol aldılar. Her deve, yüklerinin zenginliği ve süslerinin çokluğuyla ayrı bir şaşkınlık unsuru oluyordu. Develerin üstündeki tahtların perdeleri, içindeki çeşitli renklerde ipekler giymiş, altın, elmas, yakut gibi değerli taşlarla süslenmiş kadınları gizlemek için örtülmüştü. Beni Nadir'in zengin olduğu bilinirdi, fakat o zamana kadar kendilerinden başka çok az kişi onların bu zenginliğini görebilmişti. Yolculuklarına davul ve çalgı sesleri eşliğinde devam ettiler. Böylece, şimdi topraklarını terkediyor durumda olsalar da, başka yerlerde daha güzel toprakları olduğunu ve oralara gittiklerini göstermek istiyorlardı. Yahudilerin çoğu Hay-ber'de durdu ve önceden sahip oldukları topraklara yerleşti. Diğer bir grup da kuzeye gitti ve Eriha'ya veya Suriye'nin güneyine yerleşti. Vahyin bildirdiğine göre yahu-dilerin topraklan, fakir ve muhtaçlara verilmek üzere Peygamber Cs.a.v.) 'e ait olacaktı. Bu topraklar, özellikle «Yurtlarından ve mallarından sürülüp çıkarılmış» (Haşr:
olan muhacirler içindi. Fakirlikleri nedeniyle Ensar'dan sadece iki kişiye toprak verildi. Fakat Peygamber Cs.a.v.) toprakların çoğunu Muhacirlere vererek onları bağımsız kıldı ve Ensann üzerindeki bakım yükünü kaldırdı.
